Kazimierz Kowalski to postać, która zasługuje na szczególne wyróżnienie w historii Polski. Urodził się 1 marca 1899 roku w Gnieźnie, a zmarł 10 października 1973 roku w Poznaniu. Kowalski był żołnierzem, który walczył pod dowództwem generała Hallera, a także aktywnie uczestniczył w wydarzeniach związanych z powstaniami śląskimi.
Jako społecznik, wykazywał się nie tylko odwagą na polu bitwy, ale również zaangażowaniem w sprawy lokalnej społeczności.
Życiorys
Kazimierz Kowalski urodził się 1 marca 1899 roku w Gnieźnie jako syn Stanisława i Eleonory z Miłowskich. Był również wnukiem Wawrzyna Kowalskiego oraz Rozalii z domu Kępińskiej. Miał troje rodzeństwa: Pelagię, Władysława i Stefana.
W sytuacji rodzinnej, Kowalski ukończył 7 klas szkoły powszechnej. Po zakończeniu edukacji zajął się pracą jako praktykant ślusarski.
W 1917 roku zastał powołany do armii niemieckiej, a po krótkim szkoleniu wyjechał na front francuski. Podczas walk doznał ran, które wymagały jego hospitalizacji w lazarecie. 19 września 1917 roku wpadł w niewolę francuską, gdzie przebywał aż do 21 lutego 1918 roku.
Gdy tylko zakończył pobyt w niewoli, 22 lutego 1918 roku jako ochotnik wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Na początku służył w 3 pułku, a później trafił do 12 pułku 6 Dywizji Strzelców Polskich, który następnie został przemianowany na 54 pułk piechoty Strzelców Kresowych.
15 maja 1919 roku w Girancourt jego oddział został załadowany na transport kolejowy i skierowano go do Polski. Po czterech dniach pułk dotarł do Różana, a następnie przemaszerował do Aleksandrowa Łódzkiego. W nocy z 23 na 24 czerwca 1919 jednostka wyruszyła ze Zgierza, przez Lwów do Zadwórzy, aby wziąć udział w wojnie polsko-ukraińskiej.
Po powrocie do kraju, 26 czerwca 1920 roku został zdemobilizowany. Pomimo demobilizacji wziął aktywny udział w powstaniu śląskim.
Po zakończeniu działań powstańczych rozpoczął pracę w Firmie H. Cegielski w Poznaniu, a później przeszedł do firmy W.C.Z. (Wielkopolska Centrala Żelaza Estreich i Kaczmarek).
W 1939 roku znowu został powołany do Wojska Polskiego, gdzie wziął czynny udział w obronie Warszawy, Lublina oraz Chełma. W wyniku wydarzeń wojennych dostał się do sowieckiej niewoli, a po wymianie jeńców trafił do niewoli niemieckiej. W 1940 roku z powodu choroby został zwolniony z tej niewoli.
W 1940 roku założył rodzinę z Anną Piątkowiak, z którą mieli córkę Aleksandrę, urodzoną 7 lipca 1941 roku. W czasie okupacji Kowalski pracował w firmie O.D.E.H. w Poznaniu, a w latach 1945 – 1947 w W.P.C.Z. w Poznaniu. Po 1947 roku jego zatrudnienie miało miejsce w P.z.P.o. w Poznaniu.
Ordery i odznaczenia
Kazimierz Kowalski, jako powstaniec śląski, otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień, które świadczą o jego zasługach w walce o niepodległość i wolność.
- Order Odrodzenia Polski V klasy,
- Medal Niepodległości – przyznany 17 września 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- Brązowy Krzyż Zasługi,
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi,
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- Śląski Krzyż Powstańczy,
- Odznaka Honorowa „Orlęta”,
- Miecze Hallerowskie,
- Odznaka pamiątkowa Związku Hallerczyków,
- Krzyż Kombatanta-Ochotnika,
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (Francja),
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja).
Przypisy
- a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 07.09.2021 r.]
- M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Józef Hansz | Ludwik Patalas | Damazy Choraszewski | Jarosław Bielecki | Witold Walter | Jerzy Zakrzewski (1921–1944) | Piotr Kamka | Andrzej Ratajczak | Czesław Czyżyński | Andrzej Bartkowiak (strażak)Oceń: Kazimierz Kowalski (powstaniec śląski)