Jan Flinik

Był najmłodszym synem Władysława oraz Agnieszki z Borowskich, a jego hokeistyczna kariera stała się inspiracją za sprawą jego starszych braci - Alfonsa oraz Henryka. Już w 1951 roku ukończył Średnią Szkołę Zawodową w Gnieźnie, zdobywając zawód ślusarza, co nie przeszkodziło mu w późniejszych sportowych sukcesach.

W czasie swojej kariery sportowej Jan Flinik reprezentował dość intensywnie barwy gnieźnieńskiego klubu Stella, który później zmienił nazwę na Spójnia i Sparta. Jego osiągnięcia są imponujące - aż 12 razy stanął na najwyższym podium mistrzostw Polski, z czego 11 z zespołem z Gniezna, a raz podczas służby wojskowej jako zawodnik OWKS Wrocław w 1954 roku.

W latach 1949–1960 Jan Flinik wystąpił w 40 meczach reprezentacji narodowej, zdobywając 24 bramki. W ten sposób zyskał miano najskuteczniejszego z trzech braci, którzy reprezentowali Polskę na arenie międzynarodowej. Jego kariera olimpijska obejmowała dwa starty - w Helsinkach w 1952 roku, gdzie Polska zajęła 6. miejsce, oraz w Rzymie w 1960 roku, kończąc na 12. miejscu.

Jan Flinik został udekorowany tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu oraz srebrnym i brązowym Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. W życiu osobistym był żonaty z Barbarą, z domu Krzyżaniak, i był dumnym ojcem dwóch córek - Wiesławy i Beaty.