Henryk Grotowski

Jego ojciec, Marian, był nie tylko trenerem, ale także kluczową postacią w rozwoju kariery Henryka. Jego matka, Helena z domu Dostatna, wraz z braćmi, Ryszardem i Piotrem, również wywarli znaczący wpływ na jego sportowe osiągnięcia. Warto dodać, iż był ojcem olimpijczyka Rafała, co tylko potwierdza jego zaangażowanie w sportową dyspozycję całej rodziny.

W 1967 roku Grotowski ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Gnieźnie, gdzie zdobył zawód ślusarza-mechanika. Jego kariera sportowa rozpoczęła się w klubie Stella Gniezno, gdzie pod okiem swojego ojca do 1975 roku zdobył tytuł mistrza Polski w 1974 roku. Następnie, jako zawodnik Lecha Poznań, świętował kolejne triumfy mistrzowskie w 1977 i 1978 roku, a po ponownym dołączeniu do Stelli Gniezno, pełnił również rolę instruktora.

Henryk Grotowski był znany jako skuteczny napastnik. W sezonie 1981/1982 otrzymał prestiżową nagrodę "Złotej laski", przyznawaną najlepszemu strzelcowi polskiej ligi, przez Polski Związek Hokeja na Trawie oraz redakcję "Sportu".

W latach 1968–1976 reprezentował Polskę, biorąc udział w 89 meczach i zdobywając 53 bramki. Uczestniczył w pierwszym starcie Polski w finałach świata w 1975 roku, a także brał udział w finałach mistrzostw Europy w 1970 i 1974 roku. Na igrzyskach olimpijskich w Monachium w 1972 roku polski zespół zajął 11. miejsce, a Grotowski strzelił 6 bramek podczas tego turnieju.

Po zakończeniu kariery zawodniczej Grotowski stał się trenerem, m.in. opiekując się kadrą juniorów młodszych w Polskim Związku Hokeja na Trawie. Jego osiągnięcia sportowe zostały docenione, gdyż uzyskał tytuł Mistrza Sportu. Grotowski aktywnie działał na rzecz rozwoju hokeja młodzieżowego w Polsce, organizując różne imprezy sportowe. Jego pasja do hokeja na trawie była kontynuowana poprzez synów — Rafała, który uczestniczył w olimpiadzie w Sydney w 2000 roku oraz Mirosława, który aktywnie uprawia hokej w barwach Stelli Gniezno.