Michał Kwiatkowski (polityk)

---

Życiorys

Działalność społeczno-polityczna

Michał Kwiatkowski rozpoczął swoją edukację w gimnazjum klasycznym w Gnieźnie, jednak jego pobyt tam zakończył się w 1903 roku, gdy został wydalony z powodu przynależności do tajnej organizacji uczniowskiej o charakterze samokształceniowym, znanej jako Towarzystwo Tomasza Zana, na mocy wyroku pruskiego sądu. Następnie ukończył studia z zakresu ekonomii na uniwersytecie w Münster.

Jego kariera zawodowa obejmowała pracę w Banku Komisowym w Gdańsku, a także pełnienie funkcji redaktora w „Gazecie Gdańskiej”. Kwiatkowski zaangażował się w działalność polityczną, wspierając polskich kandydatów w wyborach do Reichstagu na Pomorzu oraz Kaszubach, współpracując z grupami agitacyjnymi. W 1904 roku związał się z „Wiarusem Polskim”, gazetą ukazującą się w Bochum. Angażował się aktywnie w agitację wśród polskich robotników pracujących w Westfalii.

W 1909 roku przeniósł się do Herne, gdzie założył dziennik „Narodowiec” i objął przewodniczenie Głównemu Komitetowi na zachodnim brzegu Łaby. Od 1907 roku był wiceprezesem Związku Dziennikarzy Polskich, a w 1918 roku został delegatem z Westfalii oraz Nadrenii na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu.

Po przeprowadzce na Górny Śląsk w 1919 roku Kwiatkowski założył wydawnictwo, w którym redagowano „Sztandar Polski” oraz niemieckojęzyczne gazety o propolskim nastawieniu, takie jak „Oberschlesische Post” oraz „Katolische Volkszeitung”. W 1921 roku został członkiem Komitetu Plebiscytowego w powiecie gliwickim, równocześnie przewodnicząc Okręgowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz działając w Polskim Czerwonym Krzyżu oraz Towarzystwie Czytelni Ludowych. Po podziale Górnego Śląska przeniósł się do Rybnika, gdzie kontynuował swoją działalność prasową, przenosząc redakcję „Sztandaru Polskiego”.

W Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (1922–1927) był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy. Po przewrocie majowym wycofał się z aktywnej działalności w sferze publicznej, a w 1927 roku osiedlił się we Francji, gdzie wznowił pracę redaktorską, przenosząc redakcję „Narodowca”. Od 1935 roku wydawał „Gazetę Żorską”. W latach 1940–1944, po inwazji niemieckiej na Francję, zamieszkał z rodziną w Londynie.

Michał Kwiatkowski pełnił różnorodne funkcje, w tym od 1941 roku zasiadał w Radzie Nadzorczej Banku Polskiego oraz był wiceprzewodniczącym II Rady Narodowej RP, bezpośrednio związanym z Stronnictwem Pracy. Kwiatkowski zawsze był krytyczny wobec sanacji i osób związanych z Władysławem Sikorskim. W 1944 roku, wraz z żoną, podjął się reaktywacji polonijnej prasy.

Po zakończeniu działań wojennych wrócił do Francji, gdzie w 1960 roku został skazany przez sąd angielski na karę grzywny za publikację w „Narodowcu” artykułu, który zniesławiał gen. Władysława Andersa. Artykuł został napisany przez Adama Gaśa, współpracownika „Narodowca”, który był również agentem wywiadu PRL.

Odznaczenia

Kwiatkowski został odznaczony Śląskim Krzyżem Powstańczym, co stanowiło wyraz uznania dla jego działań na rzecz narodu i Górnego Śląska.

Śmierć

Michał Kwiatkowski żył w Lens aż do tragicznego wypadku samochodowego w Vichy, gdzie zmarł. Jego ostatnie dni spędził w tym mieście, a po śmierci został pochowany w Lens.

Rodzina

Włodzimiera Stęślicka była pierwszą żoną Kwiatkowskiego. Po jej odejściu w 1927 roku ożenił się z jej siostrą, Haliną. Z Włodzimierą miał trzy córki: Irenę, Annę oraz Urszulę. Po śmierci pierwszej żony Kwiatkowski kontynuował wychowanie córek wspólnie z drugą małżonką, która urodziła mu trzech synów: Michała, Adama oraz Bogdana.

---

Oceń: Michał Kwiatkowski (polityk)

---