Henryk Holfeier

---

Życiorys

Henryk Holfeier, syn Maksymiliana i Leogardy, rozpoczął swoją aktywność po II wojnie światowej w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. Dzięki biegłej znajomości języka niemieckiego dwukrotnie udało mu się jako kurier dotrzeć z Polski do Ankony we Włoszech. Tam mieścił się sztab generała Andersa. Niestety, podczas trzeciej próby przemycenia się do Włoch, został ujęty przez Urząd Bezpieczeństwa. Został skazany na 12 lat więzienia „za szpiegostwo oraz przygotowywanie zamachu stanu z bronią w ręku”. W latach 1947–1950 odbywał karę w Pawilonie X Cytadeli Warszawskiej oraz w innych zakładach, takich jak Mokotów i Wronki. W tym samym czasie jego narzeczona, a później żona, Maria Holfeier również została uwięziona.

Po zakończeniu kariery więziennej, w latach 1956–1979, Holfeier pełnił funkcję głównego ekonomisty w Bytomskich Zakładach Przemysłu Terenowego. W 1979 roku przeszedł na rentę, decydując się na stałe osiedlenie w Krakowie. W tym okresie, przystąpił do Konfederacji Polski Niepodległej i w 1983 roku współzałożył Związkową Niezależną Oficynę Wydawniczą – ZNOW Małopolska, współpracując m.in. z Kazimierzem Korabińskim.

Holfeier spędzał znaczną część swojego czasu na fonografii, nagrywając ważne przemówienia, w tym homilie księdza Adolfa Chojnackiego, księdza Kazimierza Jancarza oraz księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego. W 1984 roku włączył się w działalność Apostolstwa Świeckich im. ks. J. Popiełuszki w kościele Matki Boskiej Dobrej Rady w Krakowie–Prokocimiu, będąc organizatorem Mszy za Ojczyznę, które odbywały się każdego 19 dnia miesiąca.

W 1985 roku Holfeier brał udział w protestach głodowych organizowanych w Krakowie–Bieżanowie. Od 1986 roku uczestniczył w comiesięcznych Mszy za Ojczyznę, które miały miejsce w Juszczynie koło Makowa Podhalańskiego. Systematycznie zbierał podpisy wśród obywateli, aby apelować do władz PRL o uwolnienie więźniów politycznych i o przywrócenie NSZZ „Solidarność”. Jako aktywista, był również obserwatorem w procesach sądowych działaczy opozycji.

W 1988 roku wyróżniony został medalem „Plus Ultra” za swoją rzetelną pracę na rzecz ideałów „Solidarności”. Przyjął jego zaproszenie do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.

---

Oceń: Henryk Holfeier

---