Gniezno (stacja kolejowa)

---

Ruch pasażerski

W niniejszym zestawieniu przedstawiamy szczegółowe dane dotyczące ruchu pasażerskiego w Gnieźnie, które ma istotne znaczenie dla transportu kolejowego w regionie. Statystyki te obrazują nie tylko liczbę pasażerów, ale także roczną wymianę w danym roku.

Rok	Roczna wymiana	Pasażerowie na dobę	lokalizacja w Polsce
2017	1 930 000	5 300	45
2018	2 200 000	6 100	50
2019	2 410 000	3 300	39
2020	1 350 000	1 800	48
2021	1 530 000	4 200	52
2022	Brak danych	5 700	Brak danych
2023	2 290 000	6 300	62

Ogólnie, liczba pasażerów w Gnieźnie wykazuje różnorodne tendencje w poszczególnych latach, co może być skutkiem różnych czynników, takich jak zmiany w infrastrukturze transportowej, wprowadzenie nowych połączeń oraz ogólne zainteresowanie podróżami kolejowymi.

Historia

Geneza stacji kolejowej w Gnieźnie sięga 30 listopada 1867 roku, kiedy to podpisano umowę na budowę linii kolejowej, która prowadziła z Poznania przez Gniezno i Inowrocław do Torunia, z dodatkowym odgałęzieniem do Bydgoszczy. Już we wrześniu następnego roku rozpoczęto prace ziemne w okolicach obecnej stacji kolejowej w Trzemesznie. Gniezno, jako czwarta stacja na trasie z Poznania, była od początku postrzegana jako kluczowy punkt na tej linii, obok ważnych stacji takich jak Poznań, Pobiedziska, Inowrocław i Bydgoszcz. to właśnie tutaj utworzono magazyn towarowy, lokomotywownię oraz stację wodną.

Stację uroczyście otwarto 26 maja 1872 roku, a dzień później na nowe tory wyruszył pierwszy pociąg. Inauguracja regularnego ruchu pasażerskiego miała miejsce 1 lipca 1873 roku. W międzyczasie, 17 czerwca 1872 roku, zatwierdzono budowę drugiej linii kolejowej, która połączyła Gniezno z Oleśnicą, a jej otwarcie nastąpiło 30 czerwca 1875 roku.

Stacja kolejowa Gniezno usytuowana została na 50. kilometrze trasy z Poznania do Torunia, położona po południowej stronie miasta, w jego ówczesnych przedmieściach. Kluczowym obiektem był monumentalny dworzec kolejowy, a oprócz niego wzniesiono także magazyn towarowy, parowozownię, która wielokrotnie przeszła modernizację i ostatecznie zyskała największą w Europie 24-stanowiskową halę wachlarzową, stację wodną oraz budynek mieszkalny dla pracowników.

W latach 1908–1911 nastąpiła znacząca rozbudowa stacji. W związku z podłączeniem elektryczności zainstalowano dźwig węglowy, a także zbudowano nowe perony oraz tunel.

Niestety, wraz z wybuchem II wojny światowej, Gniezno stało się celem bombardowań. Już 4 września zniszczono koszary wojskowe, a w kolejnych dniach bombardowaniom poddano linie kolejowe. 6 września w wyniku ataku lotniczego zniszczono stację, parowozownię oraz kilka parowozów. Pomimo trudności, w czasie wojny rozpoczęto odbudowę zniszczonych obiektów. W 1940 roku zatwierdzono plan „Otto”, który miał na celu odbudowę i modernizację linii kolejowych oraz stacji, a także modernizację parowozowni. Plan ten obejmował również budowę kładek drogowych, instalacji telekomunikacyjnych oraz modernizację mieszkań kolejowych i wagonowni.

Dzięki programowi „Otto” zdecydowano się również na rozwój dworca towarowego w Gnieźnie, aby odciążyć stację w Poznaniu.

W latach 1967–1968 zrealizowano budowę nowego dworca kolejowego, wzbogacając go o nowoczesne perony. Z kolei w latach 2012–2014 dokonano kompleksowej przebudowy budynku dworca oraz jego okolicy, instalując monitoring oraz klimatyzację, a także modernizując wiaty peronowe i zamieniając toalety na parking. Wszystko to stworzono z myślą o osobach z niepełnosprawnościami. W roku 2021 zmodernizowano przestrzeń przed dworcem, a w ramach Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego zbudowano sześć wiat autobusowych.

---

Oceń: Gniezno (stacja kolejowa)

---