Włodzimierz Kamiński (1930–1993)

Kultura i sztuka

Włodzimierz Kamiński to istotna postać w historii polskiej muzykologii, którego życie i osiągnięcia zasługują na szczegółowe omówienie. Urodził się 12 stycznia 1930 roku w Gnieźnie, a jego droga artystyczna i naukowa sprawiła, że zyskał uznanie wśród specjalistów w dziedzinie muzyki.

Włodzimierz Kamiński zmarł 9 kwietnia 1993 roku w Poznaniu, pozostawiając po sobie bogaty dorobek badawczy oraz wpływ na rozwój polskiej muzykologii i instrumentologii. Jego prace, zarówno naukowe, jak i popularnonaukowe, przyczyniły się do zrozumienia dziedzictwa muzycznego Polski oraz instrumentów muzycznych.

Życiorys

Włodzimierz Kamiński, syn Tomasza Kamińskiego, który był podoficerem Wojska Polskiego, oraz Stefanii z d. Wawryszczak, miał bardzo burzliwą i pełną wyzwań młodość. W czasie II wojny światowej, jego rodzina została przesiedlona do Krakowa. Po aresztowaniu i wywiezieniu ojca do KL Auschwitz w 1943 roku, młody Włodzimierz musiał podjąć pracę fizyczną, aby wesprzeć rodzinę. W okresie okupacji udało mu się zakończyć naukę w szkole powszechnej, a w 1945 roku kontynuował edukację w gimnazjum w Dębowcu.

Po powrocie ojca z niewoli rodzina Kamińskich przeniosła się do Szczecina, gdzie Włodzimierz uczęszczał do liceum oraz szkoły muzycznej. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1950 roku, wyjechał do Poznania, gdzie rozpoczął studia z zakresu muzykologii na Uniwersytecie Poznańskim. W 1954 roku ukończył studia, a w 1962 roku zdobył tytuł doktora, pisząc dysertację pod kierunkiem Hieronima Feichta. Tematem jego pracy były Główne problemy kształtowania i rozwoju instrumentarium muzycznego w Polsce.

Od 1951 roku, Włodzimierz Kamiński był zatrudniony w Dziale Instrumentów Muzycznych w Muzeum Narodowym w Poznaniu. W latach 1961–1991 pełnił funkcję kustosza i kierownika tego działu, a od 1975 roku dodatkowo był kuratorem Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu. Swoje zainteresowania naukowe poszerzył podczas podróży badawczych do ChRL (1965), Mongolii (1971) oraz ZSRR (1972).

Kamiński był współorganizatorem wielu prestiżowych wydarzeń muzycznych, takich jak Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego (od 1952) oraz Międzynarodowy Konkurs Lutniczy im. Henryka Wieniawskiego (od 1957). W 1960 roku przeorganizował poznański Zespół Muzyki Dawnej, który od 1962 roku działał pod nazwą Collegium Musicorum Posnaniensium. Pod jego przewodnictwem, zespół wykonywał utwory na autentycznych instrumentach z kolekcji muzealnych i koncertował zarówno w kraju, jak i za granicą, dokonując również nagrań.

Od 1964 roku był aktywnym prezesem Związku Polskich Artystów Lutników, a w 1973 roku założył sekcję lutnictwa w poznańskim Liceum Muzycznym. Prowadził także sekcję lutnictwa artystycznego przy Katedrze Instrumentów Smyczkowych i Kameralistyki Akademii Muzycznej w Poznaniu. Jego doświadczenie pedagogiczne obejmowało wykłady w Zakładzie Muzykologii Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego od 1974 roku oraz na poznańskiej Akademii Muzycznej od 1978 roku.

W 1991 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a rok później tytuł naukowy profesora. Jego badania dotyczyły polskiego instrumentarium muzycznego oraz historii i teorii sztuki lutniczej. Włodzimierz Kamiński był autorem niemal 200 prac naukowych oraz wygłosił około 60 referatów na konferencjach dotyczących lutnictwa i muzykologii. W swoim dorobku ma m.in. publikacje takie jak Skrzypce polskie (Kraków 1969), Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich (Kraków 1971) oraz Lutnictwo (wspólnie z Józefem Świrkiem, Kraków 1972).

Jego artykuły można znaleźć w takich czasopismach jak „Archeologia Polski”, „Archaeologia Polona”, „Studia Muzealne”, „Muzyka”, „Ruch Muzyczny”, „Lutnictwo”, „Slavia Antiqua” oraz „Hudební nástroje”. Oprócz tego, przygotował hasła dotyczące instrumentologii do dzieł encyklopedycznych takich jak Wielka Encyklopedia Powszechna (1962–1970), Mała Encyklopedia Muzyki (1981), Encyklopedia Muzyki (1995) oraz Encyklopedia Muzyczna PWM (1979–1987).

Włodzimierz Kamiński był także zaangażowany w współpracę z radiem i telewizją, będąc konsultantem naukowym takich filmów jak Krzyżacy oraz Kazimierz Wielki. W latach 1972–1991 zasiadał w jury Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego. Jego osiągnięcia zostały docenione przez wiele instytucji; odznaczono go Krzyżem Kawalerskim (1980) i Krzyżem Oficerskim (1986) Orderu Odrodzenia Polski, a także Srebrnym (1968) i Złotym (1975) Krzyżem Zasługi, jak również Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1966).

Otrzymał także nagrodę miasta Poznania za działania na rzecz kultury (1974), Medal za Ochronę Zabytków w Województwie Poznańskim (1987) oraz Złotą Odznakę za Opiekę nad Zabytkami (1988).

Oceń: Włodzimierz Kamiński (1930–1993)

★★★★★
Średnia ocena:4.67 Liczba ocen:23