Andrzej Gałkowski, urodzony 1 października 1926 roku w Gnieźnie, a zmarły 3 marca 2009 roku w Poznaniu, był wybitnym architektem, urbanistą oraz nauczycielem akademickim. Jego kariera związana była z wieloma ważnymi instytucjami edukacyjnymi oraz projektami w Polsce.
Gałkowski ukończył Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej w 1952 roku. Był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział w Poznaniu, a także Wielkopolskiej Okręgowej Izby Architektów RP. Jego zawodowe życie na stałe powiązane było z Politechniką Poznańską, gdzie przez wiele lat pełnił różne funkcje, w tym prorektora do spraw rozwoju uczelni w latach 1991-1993 oraz dyrektora Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego w latach 1984-1991.
Warto zaznaczyć, że Gałkowski był także pełnomocnikiem rektora Politechniki Poznańskiej do spraw osób niepełnosprawnych, co podkreśla jego zaangażowanie w kwestie społeczne. Jako jeden z autorytetów w dziedzinie architektury, przyczynił się do powstania wielu znaczących projektów, m.in. głównego sanatorium uzdrowiska w Ciechocinku, które realizował razem z Marianem Kycler i Jerzym Otomańskim, oraz sanatorium "Ruch" w tym samym uzdrowisku.
Andrzej Gałkowski zmarł, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej architekturze i szkolnictwie wyższym. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu, gdzie wielu jego współpracowników i uczniów wspomina jego zasługi i wkład w rozwój polskiej architektury.
Życiorys
Andrzej Gałkowski urodził się w Gnieźnie, jednak na początku wojennej okupacji jego rodzina przeniosła się do Poznania. Tam, pracując jako laborant, podjął zatrudnienie w fabryce „Stomil”. Po aresztowaniu jego ojca przez Gestapo w 1941 roku i późniejszym wysiedleniu z dotychczasowego mieszkania, wspólnie z matką zamieszkał u rodziny we Wrześni. W tym czasie, aby wspierać swoją edukację, podjął pracę jako goniec w biurze handlowym i jednocześnie uczęszczał na tajne komplety.
W 1946 roku Andrzej zdał maturę w Liceum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, które zakończył w 1951 roku, uzyskując tytuł magistra inżyniera architekta.
W tym samym roku Komisja Przydziału Pracy dla Absolwentów kierowała go do Biura Projektowego Miastoprojekt w Poznaniu. W 1954 roku awansował na stanowisko starszego projektanta i zaczął kierować Pracownią Projektów nr 4. Przez lata 1951-1964, współpracując z „Miastoprojektem”, zespół pod jego przewodnictwem zrealizował wiele znaczących projektów, w tym obiekty służby zdrowia jak:
- Wojewódzki Ośrodek Onkologiczny w Poznaniu (1952-53),
- Zakład Anatomii Patologicznej przy Szpitalu w Łęgnowie (1952-53),
- Szpital Garnizonowy w Grudziądzu (1954, w zespole z Jerzym Wciórko),
- Stację Krwiodawstwa w Poznaniu (1953-57),
- Wojewódzką Stację Krwiodawstwa w Warszawie (1959-64).
W 1956 roku zainicjował swoją działalność twórczą, szczególnie w obszarze obiektów uzdrowiskowych. Rozpoczął ją od realizacji projektu Sanatorium Wojskowego w Ciechocinku (1956-1961), współpracując z Jerzym Wciórko i Jerzym Otomańskim. Pozostałe jego projekty to:
- Dom Zdrojowy P.P.U. Ciechocinek z zakładem balneoterapeutycznym (1957-1963, z Marianem Kyclerem i Jerzym Otomańskim),
- Stacja Krwiodawstwa w Warszawie (1959-1962),
- Zakłady Teoretyczne Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi (1960-1964, z A. Weissem),
- Zakład Leczniczo-Wypoczynowy „Ruch” w Ciechocinku (1960-1963),
- Sanatorium Związku Zawodowego Pracowników Państwowych (1961-1964, z Jerzym Wciórko).
W 1962 roku Andrzej ukończył studia doktoranckie na Politechnice Gdańskiej. Jego praca pt. „Sanatoria z urządzeniami dla balneoterapii w uzdrowiskach”, powstała pod kierunkiem prof. Stefana Porębowicza. Na przełomie 1963 roku rozpoczął pracę na Politechnice Poznańskiej jako adiunkt w Katedrze Budownictwa Wiejskiego na Wydziale Budownictwa Lądowego. W 1974 roku zdobył stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, pokreślając istotne zagadnienia dotyczące lokalizacji, funkcji i formy przestrzennej urządzeń ochrony zdrowia i opieki społecznej w osadnictwie wiejskim. Zyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Politechniki Poznańskiej w 1983 roku, a w 1991 roku miano profesora zwyczajnego.
Warto zaznaczyć, że to z jego inicjatywy na Politechnice Poznańskiej w roku akademickim 1972/73 reaktywowano kierunek „Architektura”. W 1999, po przejściu na emeryturę, powołano Wydział Architektury, co stanowiło ukoronowanie jego długoletniej pracy w dziedzinie architektury.
Organizacje
Andrzej Gałkowski stopniowo zyskiwał uznanie, będąc powoływanym do członkostwa w wielu prestiżowych organizacjach naukowych. Do jego osiągnięć należy udział w Komitecie Architektury i Urbanistyki PAN, gdzie podejmowano ważne decyzje dotyczące rozwoju architektury w Polsce. Warto także wspomnieć o Międzynarodowej Unii Architektów (IUA), a także Public Health Group, która koncentruje się na zagadnieniach zdrowia publicznego.
Gałkowski był członkiem Societe Internationale de Technique Hydrotermale (SITH) oraz Rehabitation International (RI), organizacji skupiających się na rehabilitacji i wsparciu osób z niepełnosprawnościami. Współpracował również z International Health Policy and Management Institute, a jego działalność była ściśle powiązana z Polskim Komitetem Walki z Kalectwem.
Jego wkład w architekturę i urbanistykę był dostrzegany także w Stowarzyszeniu Architektów Polskich (SARP) oraz Towarzystwie Urbanistów Polskich (TUP). Działał również w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk (PTPN), a jego przynależność do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych, potwierdza jego szeroką wiedzę i aktywność w dziedzinie techniki oraz nauki.
Od połowy lat 80. pełnił funkcje przewodniczącego Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej oraz był członkiem Komisji Planu Regionalnego Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Poznańskiego, co stanowiło ważny element jego kariery w zakresie urbanistyki i architektury.
Andrzej Gałkowski znalazł swoje miejsce ostatniego spoczynku na cmentarzu Górczyńskim (kwatera IVP-15-31), gdzie pamięć o jego osiągnięciach wciąż żyje w sercach współczesnych architektów i urbanistów.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Henryk Marcinkowski | Jan Wellenger | Sławomir StępieńOceń: Andrzej Gałkowski